Pagina's

woensdag 27 september 2017

Lucht en licht


Ik vind dat wij, mensen van de moderne wereld, maar veel moeten kunnen. Niet alleen moet je voorkomend, vriendelijk en representatief zijn, nee een goed gewaardeerd burger heeft tegenwoordig én waanzinnige succesvolle carrière, een huis dat op elk moment van de dag in een woonblad kan, een relatie waar iedereen jaloers op is, kinderen die op een Oilily poster kunnen staan wegens eigenheid, knapheid en stijl, is tevens opvoed- en lifestyle coach, heeft tachtig beste vrienden om lekker vaak 'een hapje mee te gaan eten' of iets cultureels verantwoords mee te doen, gaat minstens twee keer per jaar helemaal uit z'n dak op een festival, maakt ondertussen wereldreizen, weet alles van killerbody's, glutenvrije diëten en cross fit oefeningen of yoga, heeft drie unieke hobby's en doet dit alles ook nog achteloos ontspannen, terwijl het verslag ervan op alle mogelijke social media kanalen te volgens is waar duizenden mensen op likes klikken. Alleen van het lezen van deze zin zakt de moed me in de schoenen. 


Volgens mij is het niet mogelijk, zo'n leven. Dat je álles moet kunnen. Ik haal echt nog niet eens een kwart van dit lijstje. Daardoor voelt alles grotendeels aan als een mislukking. Als falen. Je huis een zooi? Treetje naar beneden op de algemene geslaagsheidsladder. Al een half jaar niet meer met vrienden uit eten geweest? Oei, sociaal isolement. Of is het een persoonlijksheidsstoornis waar direct een therapeut aan te pas moet komen? (tijdgebrek is namelijk echt geen enkel excuus.) Al twee jaar niet meer gesport dan heen en weer fietsen naar school? Dan ga je heel snel dood wegens gebrek aan fitheid. Hoe kun je überhaupt leven als je niet heel veel en bewust beweegt en je strak traint? Worstelen met woedeaanvallen van kinderen, werk dat best wat enthousiaster aangepakt mag worden, een relatie waarbij zelfs een kus voor het slapen gaan er grotendeels bij inschiet aangezien de wederhelft al wegens uitputting keihard ligt te snurken, dat zijn niet de succesverhalen waar je geacht wordt mee aan te komen. Loop maar weer een stapje harder, dit moet beter kunnen. 

Nu kan het zo zijn dat alleen ik dit zo ervaar. Best goed mogelijk aangezien ik ergens een perfectionistische inborst heb. Het is niet zo snel goed genoeg. En verder heb ik gewoon niet zo veel aanleg voor huishoudelijk werk, planning, zelfdiscipline. Hmmm, eigenlijk voor alle algemeen gewaardeerde eigenschappen niet. Klinkt dit als een treurig relaas? Misschien. Noem het een worsteling. Een zoektocht naar een leven waar de dingen waar ik niet onderuit kan komen en de dingen die ik graag doe in balans zijn. 


Dit weekend was ik op Terschelling. Met zestig vrienden, de Timmerman en geen kinderen. Dat was een nogal unieke situatie. Het was de quality time die ik nodig had met mijn echtgenoot, tegelijk met de leuke dingen doen met vrienden, het avontuurlijke reisleven, het extreem veel bewegen voor een strak lijf én tot diep in de nacht veel te veel bier drinken. Alles in een. Ik ben er kapot en opgeladen van. Maar het kon. Alle achterstallige dingen van dat gebalanceerde leven in een weekend proppen en we kunnen er weer tegenaan.

Ik genoot intens van adembenemende zonsondergangen (ooooh herfstlicht!), fietstochten (ooooooh zadel wat haat ik je nog steeds), twee uur durende strandritten op een Fries (vliegend over het strand en stampend in de branding), een Kubb toernooi (met stokken gooien en brullen tegen tegenstanders is altijd goed) het toneelspelen met een handje vol vrienden (onder een sterrenhemel in een verlaten en aardedonker bostheater), het grappen maken, het samenzijn, het zingen, het oesters zoeken op het wad (en ze modderig in je mond laten glijden (best wel goor eerlijk gezegd, maar het idee was zo fantastisch dat de smaak van ondergeschikt belang is)) van álles!


Ik besefte me plotseling één ding. Van alle dingen die je geacht wordt te kunnen, kan ik niks. Daarom voelt de hele bliksemse bende meestal als totaal mislukt. Maar ik heb wel een talent voor iets anders. Dat is genieten. Van hele kleine dingen. Dingen die voor mij al het gedoe de moeite waard maken. Kijk, ik voel heus wel iets van zelfvoldoening als ik samen met de hulp vier uur lang poets en ploeter zodat het huis weer bewoonbaar is. Maar gelukkig word ik er geen seconde van. Wel van zonnestralen op mijn gezicht. Van onverwachte avonturen. Van zwemmen in een koude zee. Dauwdruppels en mist. Vrienden die bijna in de slappe lach stikken. Elfjes die Halleluja zingen, maar dan heel vals. Van jutters met een salami in hun wetsuit. In het donker fietsen met mannen in mantels. Mensen die liedjes schrijven. Mensen die liedjes zingen. Roze reflectie in het waddenwater. De geur van bos. De geur van zee. Saamhorigheid van totaal verschillende mensen. Herinneringen ophalen. Herinneringen maken. 



Het lijstje met dingen die je geacht wordt te kunnen, zou ik willen laten schieten. Als iedereen nou eens een heel andere prioriteit op een zet: Maak mooie herinneringen. Dan zou de wereld er een heel stuk vrolijker, vriendelijker, en fijner uitzien.

1 opmerking:

  1. Wat fijn om dit te lezen! Dankjewel, hier word ik nou gelukkig van :)

    BeantwoordenVerwijderen