Er zijn best veel lievelingsdagen in het jaar. Maar boven mijn verjaardag, hiep hiep, staat eigenlijk nog wel pakjesavond. Een avond waarop het veel te laat wordt, er veel te veel pakjes zijn, veel te veel kromme, dan wel rake gedichten voorgelezen worden, veel te veel pepernoten gegeten worden, veel te stuiterende kinderen rond hopsen en veel te veel geluksmomentjes zijn. Ik hou er intens van. En ik moet er minstens een week van bijkomen. Van de stress of m'n surprises wel op tijd af zijn. Het is goede banen leiden van de ontspoorde kinderen. En van het slaapgebrek. Ik lag om half 4 in bed. Dat kan een oude moeke als ik niet meer. De bijkomtijd zit er net op. Ik geniet nog na. Otto zingt elke dag nog van de stoomboot, dus ik vind het geoorloofd om nog even snel een Sint blogje te doen. Waar niemand op zit te wachten, wegens een veel te hoog familie gehalte. Maar ik beloof weldra iets met kerstversieringen, verstilling en heiligheid. Of niet. 'T zijn grillige tijden per slot van rekening. Of drukke, 't is maar hoe je het bekijkt.
Sint kwam ons vaak bezoeken. Zoals op de crèche. Waar Otto, alias blauwe piet, als een malle danste, sprong en zong voor de sint. En echt niet bij mij op schoot ging zitten, maar naast de zak kadootjes. Voor de zekerheid. Misschien werd hij wel overgeslagen. Hij had niet eens door dat de rest van de kinderen aan het huilen was, of zich stevig vastpakte aan hun ouders, wegens veel te grote spanning. Sint is voor hem een heel groot feest, en hij was zó blij dat ik er gelukstraantjes van kreeg. Natuurlijk.
Dan hadden we nog pakjesavond 1. Met mijn manische familie die niet van lootjes trekken houdt, maar wel van veel surprises en gedichten voor iedereen. En als je er zin in hebt, gewoon nog meer.
Met verrassingen. En blije hoofden.
En hoog bezoek.
Och man. Dit was zo leuk. En grappig. En die grote freule zo bijdehand, dat ze Sinterklaas op z'n nummer zette. Je had er bij moeten zijn...
Nou goed, toen we eindelijk die stuiterende kinderen in bed hadden geknikkerd, konden we met het echte werk beginnen. We hadden ons ingehouden, voor de duidelijkheid. Maar dat was mislukt. Zoals gewoonlijk. Ik kreeg een pietenbaby. Gewoon. Om vast te houden.
Er er was een roze wolk.
En een heus huwelijk rond middernacht.
Wijsheden, ook altijd handig.
En tot slot pakjesavond 2, gezellig bij ons thuis met opa op de piano. En een paar achtergebleven pakjes.
Nu vraagt Otto nog steeds elke avond of we naar het Sinterklaasjournaal mogen kijken. En of we onze schoen mogen zetten. Dat zou heerlijk zijn ja, het hele jaar lang. Maar gelukkig is dat niet zo. Want nu mogen we elke dag kerst met Linus kijken. En een vies chocolaatje uit een adventskalender peuteren elke morgen. Dat is ook fijn. Dus ho ho ho, kom maar door met meer feestdagen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten