Hieperderpiep en in de gloria! Vierjaardag to the max

Ik ben een beetje moe. Ga dan eens naar bed, hoor ik u denken. Als je moe bent, ga je geen blog zitten tikken, dan ga je slapen. Ja. Daar heeft u helemaal gelijk in. Maar mijn dochter was jarig. En werd vier. VIER! Weet je hoe groot dat is? En hoe levensveranderend dat is? Voor haar, maar ook voor mij. Ik heb nu twee schoolgaande kinderen. En daar moest ik een week lang stiekem om snikken. Hoezo werd mijn kleine kabouter ook ineens een schoolkind? En ik moest deze gebeurtenis ook drie keer vieren. Vandaar dat beetje moe.

 Nou goed. Nu hielpen al die feestjes er wel bij dat de feestvreugde overheerste en niet de melancholie. Bovendien hoefde ik me ook niet te vervelen, want er moest natuurlijk een kado komen, een zelfgemaakt kado. Want dat hebben we nou eenmaal er als een soort traditie in laten sluipen. Ik stikte in de avonduren van de vakantie een tipi in elkaar. Dat klinkt alsof ik dat heel normaal vind, maar dat is natuurlijk niet zo. Ik kan namelijk helemaal niet naaien. Of precies werken, of me aan werkbeschrijvingen houden. En ik twijfel bij elke handeling of ik toch een heel ander ontwerp moet maken. Doodvermoeiend om mij te zijn. En om mij aan te horen in dit helse tipi proces. Het was wel een heel voordelig kado: ik recyclede een kersttafelkleed, de timmerman had nog wat stokken over, economisch voordeel tot en met. Verder raakte ik een naaivoet kwijt (ja dat kan blijkbaar) ging verder met een soort ritsnaaivoetje dat het ook best deed, tornde weer eens wat los, stikte dingen weer aan elkaar en toen stond daar gewoon een wigwam. Minimalistisch en al. Dat was misschien wel de allergrootste overwinning. Dat het ding niet hels gekleurd is met allerlei tirelantijnen. 

Je zou zeggen, klaar! Maar er moest ook nog worden getrakteerd (de lelijkste kabouters ooit!), een verjaardagsshirt worden gemaakt (ook volgens de traditie om half 1 's nachts) en een kabouterfeest worden georganiseerd. Met kaboutermutsen en zo. De naaimachine stond er toch. 

 Het feest was echt allerschattigst. Na elk kado stamelde de jarige: 'dit is precies wat ik wou....'. Die precieze wensen bleken uit een schoffel te bestaan. En knutselpapier. Had ik al eens gezegd dat de kleine freule een fijn kind is? Nou bij deze. Ianthe is een heel, heel fijn kind.

Toen waren er ineens kabouterschatten kwijt en schreef kabouter Spinnenbin ons brieven. De schatten en ook nog paddenstoelen werden weer gevonden, we deden moeilijke spelletjes, kregen nog meer briefjes met boodschappen en eetbare steentjes en kabouterstenen die mee naar huis mochten in een zelfversierd doosje en poffertjes. En een fles wijn toe. (voor mij, weest gerust.) Oh ja, en er was ook een vijfjarige dochter die als een draak om de vijf minuten een krijsbui kreeg. Omdat zij niet alle kado's kreeg, als eerste mocht of heel belangrijk was. Tis me wat hoor, verwend zijn. Dat zag ze uiteindelijk zelf ook wel in toen ze snikkend zei: 'Ik mag altijd alles als eerste he mam, Ianthe nooit. Dat vind ik heel moeilijk.' Toch fijn wat zelfinzicht. En knap ook wel. Nu dat gekrijs nog afleren. 

 Kortom, genoeg feestvreugde voor een jaar. Maar toen kwamen de grote mensen nog. Daar bakte ik nou eens geen taart voor, maar kocht er een (en liet mn timmerlief de rest bakken. Zo ben ik.) Zo sneuvelde er toch een van de verjaardagstradities. Maar serieus, als je mij m'n gang laat gaan, komt er elk jaar een traditie bij, en dan kan ik straks mijn baan opgeven en het hele jaar alleen nog maar feestjes voorbereiden. Dat lijkt ook weer niet de bedoeling. Nou goed, dat met grote mensen bleek ook heel gezellig en daar mocht ik in de openbaarheid wijn drinken, dus dat was weer mooi meegenomen. 

En nu ben ik moe. Is iedereen moe. Want van afscheid nemen van de crèche, beginnen op school en feestvieren word je uiteindelijk onhandelbaar. Hoe kan het dat ik dat ook al weer was vergeten?

(Gelukkig huilt Otto al dagen nachten als ik zijn hand niet vast hou, moet ik nog twee pompoenen in Sint Maarten lampionnen omtoveren, iets met werk en reportages en deadlines doen, het sinterklaasjournaal kijken en de intocht voorbereiden, (dit klinkt als een bijzaak, maar nee echt, dat is het niet. Ik geloof zelfs dat het bovenaan mijn prioriteitenlijst in het leven staat. Ik moet namelijk zorgen dat de freules de spanning aankunnen en dat ik niet al te hard huil van ontroering. En dat Otto leert een pietenmuts op te houden. Echt. Meer is er niet. ) maar ik vermoed dat ik volgende week weer zou moeten kunnen gaan slapen. Tot dan!)