Boerderij in de blubber- Zomerse OTN- avonturen deel #3

Daar gingen we: vakantie! Hiephoi, tasjes vol zwemspullen, zonnebrand en badhanddoeken propte ik in de auto. Nog voordat ik de achterklep dicht probeerde te beuken, brak de hel los. Moessonregen, rukwinden, onweer, alles. Zomerstorm. Tuurlijk. Zo gaat het namelijk altijd op onze vakantie. Weet u nog vorig jaar? 9 graden op het ondergelopen eiland Texel. Huilend lag ik in bed... Het begin was dus als vanouds: zomers weer? Dat gingen we deze week niet krijgen. 

Met gevaar voor eigen leven reden we heulemaal naar het exotische Ijhorst. Dat werd ten zeerste afgeraden door de ANWB, zeker als je zo gek was om je met aanhanger op de weg te begeven. Laten wij nou net met veel moeite de vouwwagen hebben opgehaald en aangekoppeld. Nou ja, een beetje livin' on the edge kan geen kwaad en tussen de omgevallen bomen door kwamen we aan in één stuk. Dat was al heel wat. Wat gingen we doen in IJhorst? Laat ik eerst vertellen dat we kan worden vervangen door ik. Ik ging weer een weekje moeder-alleen-met-kinderen-op-vakantie spelen. Mijn nieuwe hobby. En daarbij ging ik voor een boerderij met een kudde pony's, vier tekkelpuppy's,  drie honden, een zooi kippen, een konijn en een cavia zorgen. 

Ik had twee taken: Houd alles en iedereen in leven. En kom niet met een puppy thuis. Maar een van die twee opdrachten is gelukt. En nee, ik heb nu geen hond. Er sneuvelde een kip. Dat was de beste optie van alle dieren, dat kan ik wel vertellen. Dit was het enige dier zonder naam, dat scheelt een heleboel gedoe en verdriet. Al was de ontzetting bij de meisjes er niet minder om natuurlijk. Verder ontsnapte er maar één pony (drie keer, stt), werd er maar een keer verkeerd voer uitgedeeld, heeft Otto maar een keer het schrikdraad vastgepakt, zat ik maar een keer onder de hondenmoedermelk omdat ik te lang had gewandeld en moeders daarna graag op mijn schoot haar stuwing weg wilde drukken, en had ik maar een keer stress omdat ik dacht dat er een puppy ondervoed dreigde te raken wat natuurlijk helemaal niet zo was, maar dat het keukenweegschaaltje met een wiebelige beslagkom niet de nauwkeurigste meetinstrumenten bleken te zijn om zuigelingen te monitoren. Best een aardige score vond ik zelf. 

De zomerstorm bij aankomst was het voorproefje van de rest van het heerlijke zomerweer de rest van de week. Het regende, regende, regende, onweerde, regende dagen achtereen. Het was fijn dat we niet in een tent zaten. Dat wel. Maar toch was het wel enigszins kamperen, aangezien ik met de freules in een keetje sliep. En Otto had een privé exemplaar. Dat leek me reuze handig met uitslapen en dat soort voor de hand liggende babyzaken. Waar ik geen rekening mee had gehouden waren de nachtelijke weersomstandigheden. Dat ging zo: slagregens en onweer. De meisjes sliepen, de man sloeg een kreet door de babyfoon. Kreun. Zaklamp zoeken- kaplaarzen aantrekken- trui met capuchon zoeken- door de stromende regen naar het keetje strompelen- speen zoeken- aai geven- door de regen terug soppen- weer in slaap proberen te komen. Niet echt mijn lievelingsvorm van nachtbraken. 

Maar goed naast nadelen -geen ponyrijden in onweer- waren er ook voordelen: in een ondergelopen bak kun je een prima waterballet houden. De donkere luchten waren vaak adembenemend mooi. Elke zonnestraal werd met luid gejuich begroet. En we bouwden de deel om tot bioscoop, zodat de freules nu weten wat Minions zijn ('Die gele poppetjes van Maya de bij die op het blikje in de Franse supermarkt staan.' Duidelijk toch?) en dat er verschrikkelijke dingen in de wereld gebeuren zoals dat Simba de leeuw zijn vader verliest en dan ook nog wordt verjaagd door een gemenerik en dat het dan helemaal niet uitmaakt dat het uiteindelijk allemaal goed komt, want dat je vader doodgaat is het ergste wat er is en dan kan de rest van de Lion King je gestolen worden. (Dit is overigens ook mijn mening. Wie verzint zulke gruwelijke plotten zeg...).  

Om de meisjes toch een beetje het buitengevoel van de boerderij te geven, daar kwamen we per slot van rekening voor- o ja en de tekkelpuppy's natuurlijk, dat was ook best een goede trekpleister- dwong ik ze tot wandelen. Dat ziet er allemaal leuk en aardig uit, maar de waardering van zulk fijn samenzijn in de buitenlucht kun je zeker ondermaats noemen. Als je beschaafd bent. Dat zijn grote freules lang niet altijd, dus die ondergaan wandelen als langdurige martelingen. En freules zijn zeker niet op hun mondje gevallen, dus die gillen het gehele rondje om het ven dat ze het LANG vinden duren, dat ze HONGER hebben, en vooral honger in SNOEP, dat ze je STOM vinden omdat jij vond dat ze moest WANDELEN, en dat ze daar toevallig geen ZIN in hebben. En dat gekrijs gaat verder gepaard met je zus met stokken slaan, boos de andere kant op stampen, er dan achter komen dat dat een heel dom idee is, want dat daar de wandeling alleen maar langer van wordt,  demonstratief op de grond neerzijgen met de mededeling dat je noooooooit meer verder gaat lopen, voet bij stuk houden en uiteindelijk omgekocht worden met een zak drop. Kleine freules huppelen vrolijk door het bos, rennen met de honden en plukken bloemen voor hun moeders. Daar kan iedereen wat van leren. 

Tot zo ver het zalige begin van de vakantie. De boerderij avonturen zijn nog niet afgelopen, welnee. Dus maak je borst maar nat: 

** Volgende keer in de serie 'Zomerse OTN-avonturen'; Hoe drie stadskinderen langzaam de schutkleuren van een doorgewinterde trol beginnen aan te nemen en hoe ze boers worden schoon geschrobd. ** Dat wil je niet missen!

Disclaimer: Lieve medefotografiecursisten en Maud: ik weet dat ik mijn projectfoto's geheim moet houden. Dat kan ik natuurlijk helemaal niet. Deze foto's bekijk je dus op eigen risico. Zeg niet dat ik niet gewaarschuwd heb!