Pagina's

zaterdag 2 mei 2015

Hij leve hoog!



Nou ja, toen was mijn kleine baby ineens één jaar oud! Hoe kan dat? Tijd, ik blijf het raadselachtig vinden hoor. Mijn kleine mannetje, wil zelf graag groot worden. Hij slaapt ineens door, roept om de haverklap 'eten!', stapt sinds een week aan m'n hand de kamer door, wordt dolgelukkig van ballen en ballonnen en is intens tevreden als hij met spullen kan smijten en eten over tafel kan blaasspugen. Hij is woest, wild, trekt graag haar en wangen uit je hoofd, maar knuffelt ook heel graag en kan verbazingwekkend veel van z'n -niet zo voorzichtige- zussen hebben. En zo niet, dan schreeuwt hij de boel wel bij elkaar.

Gek toch wat zo'n eerste verjaardag met je (lees met mij) doet. De laatste week kon ik alleen nog maar dwepend naar mijn telefoon staren terwijl ik schattige babyfilmpjes van Otto keek. Ik moest van mezelf de bevalling van minuut tot minuut weer herbeleven (Weet je nog? Nu belde jij de verloskundige en moest ik kotsen. Prettige herinneringen.) en ik stond ineens met veel te kleine babykleertjes en veel te kleine luiers in mijn hand die eindelijk maar eens uit zijn kast moesten verdwijnen (iemand nog behoefte aan luiers maat 2?). Alsof ik deze week de tijd probeerde stop te zetten. Of op zijn minst hem probeerde bij te benen. 





De grote kleine man kreeg minifeestjes. Eerst op de crèche, waar hij op spookjes trakteerde. (Echt. Maak dit. Voor elke moeder/vader die geen tijd heeft, of zin, maar wel veel lof wil oogsten. Men neme: mandarijnen: servetten en elastiekjes. Laat kleuters de mandarijnen inpakken, teken oogjes met stift en klaar. Of als je gek wilt doen: steek er een prikker in en zet ze rechtop.)









Op zijn 'echte' verjaardag kreeg hij wat vrijmarkt vondsten (arme man. Dat zal zijn leven lang wel zo blijven... ) een zelfgemaakte auto van m'n Timmerlief (Hij had een uur de tijd. De wielen draaien niet echt. Maar nou én.) bakten de freules en ik een suikervrij appeltaartje voor hem, opa, oma en tante kwamen zingen en hij zelf kreeg er geen genoeg van om met z'n armen in de lucht Hoera! te juichen. 

Daarna propte ik drie kinderen en duizend tassen in de auto en reden we naar Texel. Bij voor het eerst jarig zijn hoort ook lang in de file staan, heel lang op een boot wachten en tot slot soort van midden in de nacht een kleffe broccoli en lauwe nepknakworst eten. Dolle pret. Op naar weer een jaar vol overwinningen, sprongen, groot worden (lopen, praten, zelf eten en wat zal hij allemaal nog meer gaan leren?!) en heel veel slik momentjes voor z'n melancholische moeder.

(was Ianthe niet ook net 1 geworden? Nee, kijk maar (klik). Dat is toch wel echt lang geleden. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten