Pagina's

donderdag 11 september 2014

Gewoon. Heel gewoon.




























Nou.
Het gewone leven is weer begonnen hoor.
Nauwelijks bij te benen die tijd.
Dus nu heb ik een familie planbord gekocht voor in de keuken.
Zodat niemand vergeet wat we allemaal wel niet moeten doen in een week.
En maak ik schema's hoe we de ochtendspits moeten doorstaan.
Want daar zijn we nog niet zo goed in, m'n timmerlief en ik.
We moeten dus onderling afspreken wie
de ruzie aangaat over het kleren aantrekken,
wie haren kamt,
wie ontbijt bij het trio naar binnen lepelt,
wie de fiets van het slot haalt,
wie de ruzie aangaat over het schoenen aantrekken,
en wie de rust gegund wordt om zelf koffie naar binnen te kunnen gieten.
Ja. Wist ook niet dat het zo onromantisch zou kunnen zijn.
Maar het is zo.

Wie toch hartstochtelijk kan roepen:
'Hoera! De scholen zijn begonnen en vakantie is weer overleefd!'
woont niet in mijn huishouden in ieder geval.
Ik haat het. Niet een beetje hoor, diepgaande haat
aan schema's, tijdsdruk, volle agenda's en dat soort zaken.
Ja, het is niet voor niets dat ik freelancer ben geworden.
Dan mag je gewoon, als het een ochtend allemaal niet zo soepel loopt,
een kwartiertje later beginnen van de baas.
En als het echt heel mooi weer is,
in de zon te gaan zitten.
Diezelfde baas dwingt je trouwens ook om avonden en weekenden en vakanties door te werken,
dus een hele relaxte peer is het ook weer niet.
Maar toch.
Hij is flexibel.
En dat is school niet.
Ik voel me een recalcitrante puber als ik net te lang in bed blijf liggen
tegen mijn lief snurkende warme baby aan
omdat ik wéét dat dat echt niet kan.
Maar ik wil het.
En ík hoef niet naar school.
Nou ja, laten we hopen dat ik ooit nog volwassen word.

Dus nu zit ik te puzzelen met dagen kinderdagverblijf, een uit te zoeken BSO,
oma-dagjes en nieuw op de agenda; iets van balletles of zwemles voor de grote freule.
Die wil dat graag.
Ik sta weer op het punt om elke willekeurige ouder op straat aan te spreken met:
'Hóe dóen jullie dat toch?!'
Want al die leuke lesjes blijken zich op woensdagmiddag te hebben verzameld.
(Of zaterdagochtend 8 uur. Koekoek!)
Had ik kunnen weten natuurlijk.
Maar dat was nou net de enige dag die we met opvang goed hadden geregeld.

Dusssss.
Ga je met je goeie plannen.
En zwemles blijkt 575 euro te kosten. Met diploma garantie, dat wel.
Ik wist niet dat zwemles het nieuwe rijbewijs halen was.
Hallo, 575 euro?!?!? Alweer koekoek!
Bovendien duren die lessen 45 minuten.
Ik zie het al voor me.
Eerst drie kinderen gestressed de auto in duwen.
In een warm kleedhokje een freule in een zwempak wurmen
terwijl de andere twee weglopen/zich ongevraagd ook uitkleden/ huilen/om eten roepen/
in een plas gaan zitten/ zich in het zwembad storten.
Dan ben je klaar met dat zwempak,
moet je die twee andere kinderen een half uur entertainen op de parkeerplaats
en dan een druipende freule weer uit dat zwempak frummelen,
terwijl die twee anderen natuurlijk weer allebei huilen/zeuren/zwemmen nou ja etc.
En dan is de gezellige middag met je kinderen weer voorbij.
Dat kán toch niet?
Nee, dat wíl ik niet.
Is het heel erg als mijn kinderen niet leren zwemmen en balletten?

(Ja. Dat weet ik ook wel. Dat is erg.
Maar hebben jullie dan tips voor me?
Waar ga je op zwemles in Utrecht?
Waar vind je balletles waar je mag zwieren in een roze tutu?
Hoe ga ik dit leuk vinden?
Dat werk.
Dank.)

En aangezien er geen vrolijke plaatjes bij dit gewone leven passen,
doe ik er wat vakantiekiekjes bij.
Anders moet ik jullie straks tot in den treure vervelen met mijn fijne vakantieverhalen
terwijl iedereen al heel herfstig kastanjes aan het rapen is.
Zie hier freules op een fiets
terwijl ze oefenen met links en rechts.
Dat is belangrijk om erbij te vermelden
anders denken jullie dat ze zomaar hun vingers in de lucht steken.
Dat zou gek zijn.








8 opmerkingen:

  1. Tja, om dat allemaal te kunnen zonder al te veel te stressen hebben wij samen dus 1 baan, zelfstandig en dus flexibel.
    En nee, dus geen zwemlessen voor de kinderen (maar ze krijgen hier zwemles op school, 6 jaar lang, we wonen in België). Leren zwemmen vind ik wel belangrijk, leren baletten niet. Dat mag ook iets zijn wat dichtbij en is en ook pas beginnen als ze pas 10 jaar zijn; dan kunnen ze er zelfstandig heen......
    Sportclub mag, op het sportcomplex op 5 minuten fietsen.
    Voor muzieklessen rijd ik wel heen en weer; en getver wat haat ik dat! Vooral het gesleep met kleinere broertjes.
    Omdat wij veel thuis zijn is hier geen behoefte aan BSO en hebben onze moeders hun eigen leven in plaats van wéér een generatie op te voeden.

    En ja, wij kopen bij Aldi, hebben weliswaar twee auto's maar wel al héél oude, dragen de kinderen kleren van andere kinderen af etc.
    Het Leven en Keuzes maken.......

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Knap dat jullie het zo voor elkaar krijgen! Het is inderdaad veel keuzes maken...

      Verwijderen
  2. Rustig aan Marrit,
    Je kinderen hebben meer aan een rustige ouder dan aan een die geen tijd heeft ze rust te geven.
    Maak je vooral niet druk over dingen die helemaal niet zo belangrijk zijn. Het 'moeilijk zijn' van kinderen is vaak een vraag om verbinding met een ouder. Soms is 3 minuten rustige aandacht genoeg voor een soepele ochtend. En ben je dan weer te laat op school of het kinderdagverblijf bedenk dan: dit is mijn vorm van rebellie: sorry dat we laat zijn, soms is er meer tijd nodig om de boel goed en rustig te laten verlopen. Geen excuus, geen 'mijn kinderen wilden niet meewerken', nee, het is gewoon zo, lekker puh. En iedereen rustig en blij op de juiste plek is belangrijker.
    En als ze geen schoenen aan willen, dan neem je toch gewoon schoenen mee in de tas naar school. Zo leren ze hun voeten kennen en wanneer hun voeten het koud krijgen. Goede lessen hoor.
    Als ik te belerend klink, zeg het dan maar hoor. Bij ons gaat het ook wel eens niet lekker. Maar vaak... heel vaak.. kan ik de oorzaak van de onrust bij mezelf terugvinden. Achteraf.
    En ook ik denk regelmatig: nog 1 jaar, dan ziet elke ochtend er hetzelfde uit, wat een ramp! Maar het is mijn ramp, mijn persoonlijke ramp, niet die van mijn kinderen. En ik overleef het wel als ik me stop te verzetten en elke dag toch iets anders (mee)maak.
    Sterkte!
    Irene

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, streng hoor Irene! Maar het is vooral mijn probleem, dus ik moet maar accepteren dat het leven er zo uitziet. Al helpt het gewoon niet echt dat S elke dag vraagt of ze niet naar school hoeft. En dat ze de avond van te voren verzint: 'je moet de juf maar een mail sturen dat ik uit mag slapen...' Maar sommige dingen moeten ook zij gewoon doen, zonder verzet is mijn mening. En dat is: niet drie keer een nieuwe outfit aantrekken als we de avond van te voren al samen kleren klaargelegd hebben. En ook niet elke dag alleen op je hakken naar school willen. Maar ja, leg dat maar eens uit aan een zeer ijdele freule/prinses...

      Verwijderen
  3. Jee ik heb je blog net ontdekt en ik zit hier te gieren van het lachen! Wat herken ik mezelf in jou! Heerlijk!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hi! Wat leuk om zo meer over jullie te lezen. Krijg een grote grijns van je blogs, en heel herkenbaar :)! Groet, Roos (van Jack & Lucy)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hé Roos, wat leuk! Grappig hoe dat toch werkt met internet en elkaar elke week wel tegenkomen en geen idee van elkaar hebben verder :)

      Verwijderen