Perfectionisme

Tot slot hoort bij jarig zijn ook trakteren.
Vol goede moed ging ik met de dames aan het bakken.
Brownie mixen, so far, so good.
Maar toen moest ik ingewikkelde manoeuvres uitvoeren
(kleverig beslag in een spuitzak lepelen)
en moesten de freules zichzelf niet onder smeren.
En moest het ongelofelijke roze 'tostiapparaat' mooie ronde balletjes van de brownies maken.
Nou ja, dat lukte dus allemaal niet.
Want beslag dat naar chocopasta smaakt,
komt natuurlijk overal aan.
En als je zo'n apparaat niet invet,
krijg je verkoolde, verbrokkelde stukken oneetbare cake.
'Weet je,' zuchtte ik tegen Ianthe, 'anders gaan we zo wel rozijntjes kopen..'
'Joepie joepie joepie!'was haar eerlijke maar toch wel confronterende antwoord.
Rozijntjes kopen? Wat dacht ik wel niet.
Mijn eer te na.
Of ze nou wil of niet, 'we' trakteren iets dat zelf gemaakt is.

Dus, ik beken, ik stuurde de meisjes de keuken uit.
Bakte uiteindelijk toch nog wat ronde, niet aangebrande bollen
smolt chocola
rolde fondant
dipte het een en ander
en riep de meisjes weer binnen.
Ze mochten toekijken hoe ik de spookjes in elkaar zette
en uiteindelijk, sámen met mij, de oogjes op de spookjes tekenen.
Missie geslaagd.

En toch voel ik me nu dus schuldig.
Want hoezo moeten die spookjes eruit zien zoals ik dat wil?
Die peuters die ze krijgen verscheuren ze meteen.
Bovendien zijn ze net zo blij, zo niet blijer met rozijntjes...
Wanneer kan ik mijn eigen perfectionisme loslaten
en de meisjes zelf laten kliederen met cake, chocola en al die andere rotzooi?
Is het feest dan niet nog groter?
Nou ja, voor je het weet heb ik drie verjaardagen per jaar te vieren.
Eens kijken wat er dan nog van mijn dadendrang en ploetermoedergedrag overblijft!

(overigens ging Ianthe vanochtend in een drafje naar de crèche
om iedereen zo snel mogelijk de spookjes te laten zien.
Ze vond ze dus wel leuk. Phiew!)